TP-Link Archer C3200 productervaring door Foritain

Review: TP Link Archer C3200

- Inleiding
- Wat is Tri Band
- Specificaties
- Uitpakken
- Software
- In de Praktijk
- Conclusie

Productpagina @ TP-Link

Ontwikkelingen op gebied van routers en thuisnetwerken staan zeker niet stil, waarbij een beperkt aantal chipfabrikanten en fabrikanten van eindproducten samenwerken om nog sneller wifi thuis te verzorgen, zij het met ogenschijnlijk stijgende prijskaartjes. Topmodellen met een prijskaartje van dik 400 euro zijn geen uitzondering meer. TP-Link brengt met de Archer C3200 Tri-Band router hun nieuwe topmodel naar de Europese markt (hij is inmiddels al enkele maanden uit aan de andere kant van die grote plas water), en deze komt met een iets minder extreem prijskaartje van 229 euro. Nog altijd niet ‘weinig’ uiteraard, en TP-Link hun eerste model boven de 200. TP-Link zet met de Archer C3200 in op Tri Band, en niet op MU-MIMO. Wat de consequenties zijn gaan we uiteraard bekijken

Één van de beperkingen van typische huis, tuin, en keuken netwerken is dat de router maar met één apparaat tegelijk kan communiceren. Gebruik je meerdere apparaten tegelijk op je wifi dan springt hij hij in feite vliegensvlug er tussen, wat jan met de pet niet direct merkt, maar wat je wel terug ziet in de meetresultaten. Een extreem aantal antennes op een router verkoopt leuk, maar biedt in feite weinig voordelen zolang elke verbonden client zelf maar één of twee antennes heeft die hij kan inzetten. Zorgen dat je met meerdere actieve apparaten tegelijk een snellere verbinding krijgt is dan ook waar we vandaag de dag heen willen.

De elegante oplossing die langzaam groeiende is is MU-MIMO. Een MU-MIMO router kan in feite elk van zijn antennes aan een verbonden apparaat toewijzen, en gelijktijdig communiceren. Top, geweldig, etc, ware het niet dat verbonden apparatuur die techniek ook moet ondersteunen, wat momenteel eerder uitzondering dan regel is. Hoewel MU-MIMO langzaam groeiende is kan ik niet bepaald stellen dat het heel hard op schiet.

Chipfabrikant Broadcom gooide het over een andere boeg, en kwam met de zogeheten ‘Tri Band’ oplossing. Toen dit voor het eerst in 2014 naar de markt kwam was MU-MIMO niet meer dan een theorie, en het zou nog zeker een jaar duren voordat het eerste werkende MU-MIMO product uit kwam, laat staan dat er clients waren. Tri Band is een brute force kijk op extra snelheid waarbij simpelweg een tweede 5GHz netwerk, plus alle bijbehorende interne componenten, aan de routers worden toegevoegd om te zorgen dat deze routers wel twee aangesloten apparaten gelijktijdig kunnen bedienen. Je kan dus wel stellen dat TP-Link in een bepaald opzicht wat laat instapt in de Tri Band markt.

Het grote voordeel van Tri Band is dat je geen ‘Tri Band’ compatible adapter hoeft te hebben, maar met het gros van de gangbare snelle wifi adapters, laptops, en andere apparatuur wel gebruik kan maken van de extra snelheid. Een theoretisch nadeel is dat MU-MIMO in theorie meer dan twee apparaten gelijktijdig van volle snelheid gaat kunnen voorzien, al is de kans dat je twee compatible adapters in huis hebt klein, de kans dat je er drie hebt nihil. Naast dat de goedkoopste Tri Band routers duurder zijn dan de goedkoopste MU-MIMO routers heeft het ook wat praktische consequenties dat er een extra netwerk wordt gemaakt, iets waar we straks op terug komen.

Terug naar het product: de specificaties en features van de TP-Link website:

Het eerste wat opvalt zijn de afmetingen. Nu is 20 bij 20cm niet gek veel of weinig voor een router, echter voor een Tri Band is de Archer C3200 aardig compact. De D-Link tegenhanger is bijvoorbeeld bijna 40 cm breed.

Wifi capaciteit bestaat uit een 600Mbps 2.4GHz netwerk, en twee 1300 Mbps 5GHz netwerken. Je kan de C3200 dus zien als een AC1900 router (die het middensegment tussen de 130 en 200 euro domineren) met een extra 1300 Mbps netwerk er aan geplakt. De Archer C3200 ondersteunt ook gastnetwerken op alle kanalen.

De C3200 heeft een WAN aansluiting voor je internetverbinding, vier Gigabit LAN poorten, een USB 2.0 en een USB 3.0 poort. Keurig, maar niet extreem.

Kudos aan TP-Link wat uitgebreide specificaties betreft overigens, dat zien we veelal slechter. De photoshop skills in sommige plaatjes die we op de website terug vinden zijn echter wel lachwekkend, even los van het knip- en plakwerk vraag ik mij af hoe zij het voor ogen hebben wat alle bekabeling betreft.

De Archer C3200 verpakking wijkt niet af van TP-Link hun typische groen-witte verpakkingen. Intern zien een kartonnen binnenkant, wat papierwerk, wat kabels en de ac-adapter.

De Archer C3200 lijkt in eerste instantie relatief ingetogen. Geen opvallend buitenaards ruimteschip, maar een relatief bescheiden router, deels geholpen door de bescheiden afmetingen. Het geheel voelt keurig stevig aan, en maakt ook een nette indruk, geen plastic-fantastic geval dus, maar meer in lijn met een solide middenklasser. Aan de voorkant zien we een aantal knoppen, en een flinke selectie LEDjes (die je kan uitschakelen).

De achterkant komt ook nog aardig overeen met een middenklasse router. Vier gigabit poorten (meer zou fijn zijn, maar blijft vooralsnog zeldzaam om te zien),twee USB poorten, en een aan/uit schakelaar. Op de onderkant zien we dat de router neergezet kan worden maar ook kan worden opgehangen, daarnaast zien we een berg ventilatieroosters om de warmte kwijt te kunnen.

De Archer C3200 komt eigenlijk pas echt tot leven als je de zes antennes uit klapt, dan ziet zelfs de leek spontaan dat dit toch iets meer is dan gebruikelijk. Het klap-mechanisme voelt ‘ok’, vast genoeg dat ze niet uit hunzelf inklappen, maar het blijven gewoon blokjes plastic. Visueel is het echter wel leuk.

Installatie begint relatief eenvoudig, en in de eerste schermen zien we al dat de Archer C3200 het ook aardig overzichtelijk en ‘schoon’ houdt. Tijd instellen, twee-drie keer ‘next’, namen voor de draadloze netwerken kiezen (je mag ze allemaal hetzelfde noemen, zorg dan ook voor hetzelfde wachtwoord), en klaar. Wel valt op dat in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Linksys EA8500 geen 'AP' modus standaard is ingebouwd, TP-Link gaat er van uit dat je deze in zet als router.

Het welkomstscherm heeft een aardig hoog jip en janneke gehalte. Niet te veel technisch gedoe, maar gewoon een overzichtje of je verbinding werkt, of je netwerken online zijn, en wat je momenteel hebt aangesloten. De gemiddelde gebruiker zal niet verder (hoeven te) komen dan dit, en in de basis is de Archer C3200 een prima ‘fire and forget’ router.

Voor zij die wel wat meer willen duiken we even wat diepere schermen in. Onder de ‘basic ‘ instellingen vinden we o.a. de media server optie, de print server optie, en de ‘parental controls’. Deze zijn iets minder extreem dan we soms eerder hebben gezien, maar de basis functionaliteit om bijvoorbeeld specifieke apparaten na een bepaalde tijd het internet te ontzeggen is er. Ook het gastennetwerk ontbreekt niet, welke je op elk van de drie netwerken in- of uit kan schakelen. Prima als je bijvoorbeeld een druk netwerk hebt, maar wel lekker een frequentietje voor jezelf vrij wilt houden.

Duiken we het geavanceerde scherm in krijgen we eigenlijk pas wat echte technische gegevens te zien. Bijvoorbeeld dat het eerste 5 GHz netwerk gebruik maakt van de standaard kanalen en de low-power DFS kanalen, en dat het tweede 5 GHz netwerk exclusief gebruik maakt van de hogere high-power DFS kanalen. Feit dat DFS ondersteuning aanwezig is komt niet als verrassing, gezien de twee 5 GHz netwerken niet in elkaars vaarwater moeten zitten, maar het ontbreken van DFS is een pijnlijk minpunt bij veel instap ‘5GHz Wireless-ac’ routers. Om energie te besparen, of omdat je in de veronderstelling bent dat je slechter slaapt door wifi vervuiling kan je de wifi signalen met een tijdschema laten uitschakelen.

Nog iets verder komen we een aantal instellingen tegen waar menig thuisgebruiker nimmer aan zal zitten, maar de tech nut zich wel thuis zal voelen. Bijvoorbeeld de ALG, Firewall, of DoS protection settings. Ook de aanwezigheid van IPv6 ondersteuning is fijn. Het mag vanzelfsprekend zijn dat er features als logs, firmware upgrades, en backup/restore aanwezig zijn.

Ook wat dieper, maar vermoedelijk wel interessanter voor de semi-geek: bandwidth control! Oftewel de rest knijpen om jezelf vrij spel te geven. Ideaal als je bijvoorbeeld de router inzet in je studentenhuis.

Het is echter de afwezigheid van een aantal diepere instellingen die duidelijk maakt dat de Archer C3200 een consumenten router is. VPN instellingen zijn slechts in beperkte vorm aanwezig, en HTTPS toegang lijkt volledig te ontbreken.

Ik heb de C3200 ingezet in een situatie waar hij voor is bedoeld: een huishouden in een flinke woning waar momenteel een standaard Ziggo modem/router dramatisch bereik verzorgd, en tevens intensief door twee laptopwerkers gebruik wordt gemaakt van de verbinding. Hoog tijd dus voor een upgrade, en de keuze is gevallen op dit model. Met de Archer C3200 wilden we daar twee dingen bereiken: Een degelijke 2.4GHz signaal om het huis van een goede dekking te voorzien, en op de begane grond waar de router staat een razendsnel wireless-ac netwerk voor elk van de twee laptops.

Alvorens we de laptops hebben omgebouwd naar snelle interne wifi chips zijn we eerst gaan testen met externe USB antennes. De TP-Link AC1200 is een voorbeeld van zo’n externe antenne, met een snelheid van 867 Mbps op het 5GHz Wireless-ac netwerk en een prijskaartje van iets meer dan drie tientjes. Ook interne 867 Mbps (op 5GHz netwerken) adapters zijn wijd verspreid. Op de foto zie je ook een AC1900 adapter die nog sneller zou moeten zijn, de T9e. Beide adapters komen binnenkort nog een keer los aan de beurt.

Deze komt binnenkort aan de beurt

Met de TP-Link T4U in de twee laptops, één gepositioneerd een kleine 3 meter van de router, de ander een metertje of 5 in een andere richting met een (niet-steun)muur er tussen, zagen we direct bijzonder knappe resultaten. Beide wisten individueel eenvoudig tegen de 400Mbps (!) aan te hikken, wat meer is dan zelfs de meeste glasvezelverbindingen weten te leveren. Met resultaten van grofweg de helft van de bruto 867 Mbps spec van de adapter zitten we redelijk in lijn met de verwachtingen. Hoewel het een knappe prestatie is zegt het niet direct veel over de C3200, want een AC1900 router kan dergelijke resultaten ook behalen.

Het verschil wordt gemaakt wanneer je beide laptops met AC1200 adapter tegelijk aan het werk zet. Met slechts één 5 GHz netwerk ingeschakeld komen de gezamenlijke prestaties niet boven de individuele prestaties uit. Met de laptops op hun ‘eigen’ 5GHz netwerk zien we echter gezamenlijke transfer speeds rond de 90 MB/s, of 700Mbps. Hiermee bereiken we bijna het punt waarop je een typische NAS op je netwerkkabel volledig gaat benutten, en zijn we ver voorbij het punt wat de meeste internetverbindingen weten te leveren. We moeten ook niet vergeten dat we op dat moment het 2.4GHz netwerk nog buiten beschouwing laten, met welke je nog wat extra kracht in huis hebt, bijvoorbeeld voor je overige apparatuur of gasten. De kabel halen we uiteraard niet in.

Hiermee waren de basisdoelstellingen bereikt: beide laptops hebben nu een snelle verbinding, en het netwerk bereikte alle drie de woonlagen en de tuin, wat met de ziggo router geen doen was. Echter is de praktijk niet zo extreem als het in eerste instantie lijkt. Dankzij ‘smart connect’, uitgaande dat beide 5 GHz netwerken dezelfde instellingen hebben, worden je verbonden apparaten automatisch ingedeeld/verdeeld over de netwerken. Hoewel smart connect redelijk werkt in de zin dat apparaten goed verbinding houden en worden verdeeld, de eerste ervaringen met smart connect twee jaar terug waren regelmatig minder positief, is het in de ervaring niet helemaal bestand tegen actief ‘misbruik’. Maak en verbreek je verbindingen met een groot aantal apparaten, waaronder de twee laptops met de AC1200 sticks, dan worden deze bij tijden toch op hetzelfde netwerk geplaatst, waardoor je niet altijd die topsnelheden weet te halen als je net die twee vol wil belasten. Dat is dan ook een beetje de inherente consequentie van Tri Band, want hoewel het leuk is dat je het extra netwerk hebt, blijven die netwerk an sich aan dezelfde regels en beperkingen verbonden, zeker met gebruik van meerdere clients, en blijven het stiekem toch echt twee netwerken, in plaats van één snelle.

Uiteindelijk vallen de prestaties bij actief 5 GHz netwerk gebruik natuurlijk altijd positief uit, maar in hoeverre dat het geval is wisselt wel per omgeving. In deze praktische applicatie waar het om exact twee intensieve gebruikers gaat en je in de gelegenheid bent beide hun eigen netwerk toe te bedelen, dan haal je de echt extreme resultaten ver voorbij wat in een niet Tri Band router mogelijk is. Met meerdere flink actieve 5 GHz apparaten ga je die winst uiteraard ook terug zien, al zal je in dat geval vermoedelijk smart connect wel aan willen laten staan om je netwerken niet te hoeven micro managen.

De Archer C3200 leent zich ook als bijzet tafeltje

Om een keer een Tri Band ervaring op te bouwen is absoluut leuk, want met de juiste setup en activiteit zie je resultaten die je normaliter niet voor mogelijk houdt wat je wifi netwerk betreft. De definitie van ‘de juiste setup’ maakt het eenzijdig aanraden van een Tri Band router echter geen eenvoudige taak. Onlangs bij het testen van een MU-MIMO oplossing kwam dat ook ter sprake, maar hoewel Tri Band als “eenvoudiger inzetbaar” alternatief wordt genoemd is het zeker geen vanzelfsprekendheid dat je het potentieel spontaan gaat benutten. In tegenstelling tot MU-MIMO hoef je weliswaar geen speciale (zeldzame) compatibele hardware te hebben om van Tri Band te profiteren, maar je moet wel in een situatie zitten met bijvoorbeeld een flink aantal echt actieve 5 GHz clients, dan wel twee clients die gelijktijdig zeer intensief wifi moeten gebruiken. Dat laatste klinkt als iets wat iedereen wil, maar ik twijfel hoe veel mensen dat daadwerkelijk doen. Daarbij profiteer je natuurlijk pas echt goed als je ook snelle wireless-ac apparaten in je netwerk hebt, die weliswaar eenvoudig te koop zijn en betaalbaar zijn, maar zeker nog niet standaard ingebouwd zitten in de huidige generatie laptops en telefoons. Ook blijft bij elke draadloos gerelateerde test de vraag in het achterhoofd of het nu echt niet mogelijk is een kabeltje te trekken, want het ouderwetse draadje blijft koning van de prestaties. Die combinatie van voorwaarden om een Tri Band router goed te benutten is m.i. reden genoeg om Tri Band nog altijd als ‘niche’ te benoemen, net als MU-MIMO dus.

De eerste grote vraag is op welk punt Tri Band (of een andere 200 euro plus router) nu een verstandige koop is, dat is simpelweg geen vraag die ik kan beantwoorden. De grote vraag voor Tri Band specifiek is wat de toekomst gaat brengen, dit lijkt af te hangen of MU-MIMO clients vlot werkelijkheid gaan worden of niet omdat MU-MIMO 'slimmer' is dan smart connect, maar vooralsnog hebben de fabrikanten moeite om de theoretische voordelen van die techniek in daadwerkelijke producten om te zetten. Tri Band mag zich wat mij betreft dus op dit moment ‘het snelste soort wifi’ noemen (voor wat consumenten in huis kunnen halen).

Als je denkt dat een ‘3200’ router echter even aanzienlijk krachtiger gaat uitzenden dan een ‘1900’ heb je het mis, alles draait om die extra band om dat potentiele intensieve gebruik op die 5 GHz op te vangen, een enkel intensief actieve client gaat daar geen klein beetje sneller van. Voor een gemiddeld huishouden met wat basaal internet- en mail gebruik, een gamer en een netflix kijker zal een AC1900 oplossing dan ook een veel logischere oplossing zijn, al was het maar vanwege het prijskaartje. Voor situaties die wel aan de bovengenoemde omschrijving voldoen, dan toont de TP-Link Archer C3200 zich toch als een ware krachtpatser. Snelheden van 400 mbps over een 867 Mbps client, en in de richting van het dubbele als je twee van die kanonnen hard aan het werk zet, zijn simpelweg indrukwekkend. Het prijskaartje van 229 euro wat je daarvoor neer moet leggen is fors maar niet extreem, en samen met de D-Link Tri Band zijn ze enkele tientjes goedkoper dan de alternatieven van Asus en Netgear. TP-Link heeft in tegenstelling tot alle drie de direct concurrenten wel de meest compacte behuizing gebouwd, de Archer C3200 is bescheiden afgemeten (wat de plaatsing handiger maakt) en tevens vormgegeven. Asus houdt het ook nog redelijk bescheiden, maar D-Link en Netgear lijken op het oog interessanter als je naast een router tevens een ruimteschip zoekt.

Hoewel Tri Band dus een echte ‘power user’ oplossing vanwege de extreme prestaties die ze weten te halen lijkt heeft TP-Link de Archer C3200 wel zonder twijfel ingezet op niet-extreem-geeky consumenten. Dat blijkt uit het ontbreken van (volledige) VPN features, HTTPS toegang, en het feit dat het beheer een wat hoog jip en janneke gehalte heeft. Vooral die ontbrekende elementen zullen de echte geeks toch doen twijfelen, en sluit zakelijk beheer (tot zover gewenst met consumenten hardware) feitelijk uit. De positieve keerzijde is een eenvoudige en overzichtelijke/schone interface waar prettig in te werken is, en met de aanwezigheid van zaken als een gasten netwerk, parental controls, en toegang via een mobiele app verzorgd TP-Link de C3200-eigendom ervaring keurig compleet voor de consument die niet te veel wil knutselen, maar wel vlot en eenvoudig die hoge prestaties wil inzetten.

Zeker niet de router voor jan en alleman, maar er valt meer dan genoeg te zeggen voor de prestaties en gebruikservaring van de TP-Link Archer C3200 om hem ‘one to watch’ te maken voor mensen die met een AC1900 middenklasser geen genoegen nemen.

Enkele hogere res fotos voor de liefhebber, klikken voor de volledige versie:

Terug naar boven