Virtu MVP test: magisch meer FPS?

Virtual V-Sync en HyperFormance

Dat doet het dus met twee technologieën binnen Virtu MVP: Virtual V-Sync en HyperFormance. Om met de eerste te beginnen; Virtual V-Sync maakt gebruik van het feit dat er twee videokaarten in het systeem zijn, de in de processor geïntegreerde en de losse. De losse videokaart wordt gebruikt om de daadwerkelijke 3D-beelden te genereren en wordt daarin niet beperkt. Binnen games wordt de ingebouwde V-Sync-functionaliteit dan ook uitgeschakeld. De in de CPU geïntegreerde videokaart wordt gebruikt voor het aansturen van de monitor; hier moet het scherm dan ook op worden aangesloten.

Wat gebeurt er nu? Iedere keer dat er een volledig beeld wordt berekend in de losse videokaart, wordt dat intern gekopieerd naar de framebuffer van de geïntegreerde GPU. Vanuit daar wordt 60 keer per seconde een beeld doorgegeven naar de monitor. Aangezien alleen complete frames van de losse videokaart naar de geïntegreerde worden gekopieerd, heb je geen last van tearing. En omdat de GPU op volle kracht werkt en dus niet hoeft te wachten op een monitor refresh om aan een nieuw frame te gaan werken, zit er geen vertraging op het verwerken van input én heb je wanneer een videokaart de 60 fps niet haalt tóch zo goed mogelijke prestaties. Als de rekenkracht het bijvoorbeeld toelaat om 40 fps te halen, zie je met normaal V-sync maar 30 verschillende beelden gedurende een seconde, maar zie je met Adaptive V-sync alle 40.

Hiermee heeft V-Sync dus zowel voordeel wanneer een videokaart wél meer dan 60fps kan berekenen, als wanneer dat niet het geval is.

HyperFormance

Bij Virtual V-Sync blijft het niet. De andere technologie die Virtu MVP omvat is HyperFormance. Deze technologie bepaalt op basis van complexe voorspellingsalgoritmes of het eerstvolgende frame wel of niet daadwerkelijk zichtbaar gemaakt zal worden. Wanneer een videokaart meer dan 60 fps kan berekenen, zullen er in de praktijk immers heel wat frames uiteindelijk niet getoond worden. HyperFormance gaat als zogenaamde middleware zitten tussen de aansturing van de videokaart door de processor. Wanneer de voorspellingsalgoritmes bepalen dat een frame met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet getoond gaat worden, worden alleen de voor het verloop van het spel noodzakelijke berekeningen nog uitgevoerd: nieuwe posities van objecten bepalen, transformatie van 3D-objecten doorvoeren en (heel belangrijk!) het verwerken van de data van alle invoerapparaten. Zaken die puur van doen hebben met het uiteindelijk renderen van het beeld worden overgeslagen. Ofwel: vóórdat een beeld daadwerkelijk getekend wordt, geeft de Virtu MVP software aan de game het sein ‘het frame is klaar’ door, zodat de game aan het volgende beeld kan beginnen.
Omdat frames dus uiteindelijk niet getekend worden, schiet het aantal verwerkte frames per seconde (en daarmee de fps-counter in games) omhoog én kan een game vaker en dus sneller input verwerken. De responsiveness van games zoals Lucid het zelf graag noemt wordt daarmee verbeterd.

Belangrijk om je te realiseren: HyperFormance werkt dus alleen als een videokaart al meer frames per seconde kan berekenen dan de refresh rate van het scherm en heeft dus puur een positief gevolg op de responsiviteit van games. Het is dus overduidelijk niet wat veel mensen hoopten: een slimme truc om videokaarten sneller te maken ofwel een mogelijkheid om de gewenste 60 fps te halen waar dat normaal gesproken niet mogelijk is.