N, hoe staat het ermee?

Inleiding

In de zomer van 2007 bespraken we een aantal 802.11n-routers. Onze bevindingen: er was nog steeds geen standaard, apparatuur van verschillende fabrikanten werkte niet zonder meer samen, de behaalde snelheden varieerden enorm en kwamen zelfs niet in de buurt van de ‘300mbps' waarmee links en rechts geschermd werd. Sindsdien hebben we verscheidene malen op de Hardware.Info-website bericht over ontwikkelingen op het gebied van de nieuwe standaard. De belangrijkste daarvan is wellicht de reeks juridische procedures die het Australische CSIRO heeft lopen in Amerika tegen een groot aantal fabrikanten van draadloze netwerkapparatuur. Deze Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisationheeft al sinds 1996 het patent op een zelfontwikkelde combinatie van technieken, die in de 802.11a-, 802.11g- en 802.11n-standaarden wordt gebruikt. Het gaat hier vooral om het combineren en optimaliseren van bestaande technologie, zoals forward error correction en orthogonal frequency division modulation, met als belangrijkste resultaat het fors verhogen van de snelheid waarmee data digitaal verstuurd kan worden. CSIRO heeft het Amerikaanse patent (5.487.069) sinds juni 1996. Het patent bouwt voort op eerdere vindingen, wat in tegenstelling tot je zou denken een patent eerder versterkt dan verzwakt. Het Australische instituut staat tot dusver behoorlijk sterk in zijn strijd om voor de gedane vindingen een vergoeding te ontvangen van partijen die deze gebruiken. En dat zijn zo ongeveer alle grote namen in de IT-industrie. In november 2006 won het researchinstituut een rechtszaak tegen het Japanse Buffalo en een jaar later slaagde het erin de verkoop van 802.11a- en 11g-producten van dit bedrijf in de Verenigde Staten geheel te laten verbieden door de rechter.

802.11n is nog steeds geen standaard, maar er wordt wél al gecertificeerd.

Hoewel het in veel opzichten een klassiek underdog-verhaal is van een kleine instelling die het opneemt tegen de grote boze bedrijvenwereld, ligt de zaak natuurlijk complexer. Voor de totstandkoming van een officiële IEEE-standaard is het nodig dat alle participerende bedrijven en instellingen in een zogenaamde Letter of Assurance vastleggen dat ze geen exorbitante maatregelen zullen nemen om geld te slaan uit hun intellectueel eigendom dat gebruikt wordt in de nieuwe standaard. Er is zeker ruimte voor een vergoeding, maar de nadruk ligt op ‘redelijk en schappelijk'. Een voorwaarde voor het tot stand komen van nieuwe standaarden - waar iedereen bij gebaat is - is het handelen in goed vertrouwen van alle betrokkenen. Bij de vaststelling van 802.11a en 11g, waarin ook al werd gewerkt met de door CSIRO ontwikkelde technieken, lag het bedrijf niet dwars, maar tekende het braaf de Letter of Assurance. Nu de tijd is gekomen om hetzelfde te doen voor 802.11n, weigert het dit te doen. En daarmee ligt de vaststelling van een nieuwe standaard feitelijk stil.

Waar ten tijde van ons eerdere artikel de voornaamste oorzaak van de vertragingen een groot aantal meningsverschillen betrof over de technische uitwerking, lijkt nu een juridische kwestie het grote struikelblok te zijn. Terwijl draft 3.0 in november 2007 is goedgekeurd, is de datum voor definitieve vaststelling van de standaard verschoven naar juni 2009! Ondertussen staat de techniek echter niet stil.